verhuisd

Per 29 mei 2016 is de site verhuisd.

Ik nodig u/je van harte uit mijn blog te volgen op:

www.13ineendozijnmama.nl

Te perplex om te handelen

Uiterlijk kalm, maar innerlijk druk, probeer ik te bedenken wat mijn volgende actie zal zijn. Er komt niks in mij op. Ik ben zo perplex dat ik blanco ben. Kom op El, spreek ik mijzelf stilletjes toe, je moet hier iets mee. Dit kan je niet zomaar voorbij laten gaan. En snel een beetje, anders is het ook zo “mosterd na de maaltijd” achtig. Bovendien weet ik ook vanuit mijn werk dat wanneer je te lang wacht, het totaal geen nut meer heeft. 

Tien minuten geleden …

We hebben op tijd geluncht en de meiden en ik zijn boven voor het middagdutje. Eerst handen wassen, tanden poetsen, schone luier, plas op de wc en zo verder. Alles wat moet gebeuren voordat ze naar bed gaan. Eva en ik doen Saar samen in bed om daarna Eva in bed te doen. Kus voor Saar, muziekje aan en normaal gesproken doet Eva de deur van de slaapkamer dicht.

Normaal gesproken …

Alleen ben ik er even met mijn hoofd niet bij en ik sluit achteloos de deur achter mij. Vol verbazing kijk ik naar Eva die zich al huilend op de grond stort. Maar niet van verdriet of tenminste niet alleen van verdriet. Ik zie iets wat ze nog niet eerder heeft laten zien. Ze is woest en heel even denk ik: Ze is kwaad genoeg om te bijten. Terwijl ik heel kalm sorry zeg voor het dichtdoen van de deur en dat zij dat de volgende keer weer mag doen, pak ik haar op. Direct daarna voel ik haar tanden in mijn schouder.

‘AU!’ schreeuw ik. ‘Ben jij nou betoeterd!’ breng ik uit. Maar dan, dan valt het stil. Uiterlijk, innerlijk niet.
Wat moet ik doen!?
Straffen? Boos worden? Kalm blijven? Zeggen dat het zeer doet? Sodeju dat is wel duidelijk, de tanden staan erin! Terugbijten! Of toch niet? Dat is nu wel wat laat om nu nog terug te bijten. En helpt dat echt wel? Ze zal het daarna vast niet nog eens doen, maar nee ik doe het niet. Het enige wat ik uiteindelijk doe is krachtig zeggen dat het heel veel pijn doet en dat ze dat NOOIT meer mag doen. Met een vluchtige kus leg ik haar in bed. Ik te verbijsterd om nog meer te zeggen en zij onder de indruk om überhaupt iets te zeggen.

Mijn lieve meisje, zo boos dat ze bijt. 

Overvallen door een baby, deel 5: ‘Je kan het!’ ‘O ja?’

Anoniem: Kraamtijd en kraamvrouw. Drama. Wat een weken. Ik ben zo moe, mijn lijf doet zeer en als de kraamverzorgster weg is, sta ik er alleen voor. De borstvoeding leek zo leuk en romantisch. Maar stuwing, mislukte pogingen tot aanleggen, bloedende tepels, regelmatig een nat bed en een hongerige baby tezamen zorgen ervoor dat de romantiek ver te zoeken is.

Op het punt dat ik oordoppen wens, mijn borsten kwijt wil en ik gillend de deur uit dreig te rennen bel ik een goede vriendin met ervaring. Zij begrijpt mij aan de telefoon al, laat alles uit haar handen vallen en staat in no time voor mijn deur. Een knuffel voor mij, een fles voor mijn dochter en een goed advies later, lig ik rustig in mijn bed. De kraamweek vliegt voorbij en wij nemen afscheid van de kraamverzorgster. ‘Je kan het!’, zegt ze bij het afscheid en ik heb daar zo mijn twijfels bij.

Lees verder op: https://wijalamama.nl/overvallen-door-een-baby-deel-5-je-kan-het-o-ja/

Overvallen door een baby, deel 4: Een flauwe grap!?

Anoniem: Blij in verwachting? Ik kan er niet over meepraten. Het was, hoe zeg ik dat netjes, enerverend. Vol emoties. En dat kwam niet door de hormonen. Ik zou willen van wel, maar nee. Denken dat je ziek bent terwijl je zwanger blijkt te zijn. Weinig mensen die direct staan te springen van blijdschap, inclusief ikzelf. Waar ik me schuldig om voel, vooral voor de baby in mijn buik. Die heeft tenslotte ook nergens om gevraagd. Een vader die in twijfel trekt of hij de vader wel is. Helpt ook niet mee met de feestvreugde en al het geregel en de onzekerheid over: komt het wel goed?

Het is anderhalve week na de datum en er is nog geen baby.

Lees verder op:

https://wijalamama.nl/overvallen-door-een-baby-deel-4-een-flauwe-grap/

Is het Nederlandse kind ongemanierd aan tafel?

Een aantal jaar geleden las ik een interview over een Nederlandse actrice die in België woonde. Zij liet zich in het interview uit over de ongemanierde Nederlandse kinderen en dan met name het ongemanierde gedrag tijdens het diner.

Ik nog kinderloos, maar zelf altijd een voorbeeldig kind geweest (aan tafel), vond het nogal uit de hoogte en kleinerend hoe deze dame stigmatiserend sprak over het slecht opgevoede Nederlandse kind. Bovendien, dat valt toch wel mee en hoe moeilijk kan het zijn, een kind tafelmanieren bij brengen.

Nu, wat jaren en twee kinderen later, denk ik wel eens terug aan dat artikel. Het ongemanierde Nederlandse kind. Ben ik er ook twee aan het groot brengen?

Lees verder op:

https://wijalamama.nl/is-het-nederlandse-kind-ongemanierd-aan-tafel/

Zo'n uitvinding waar je alleen last van lijkt te hebben

Dit is zo’n uitvinding. Het lijkt leuk, een uitkomst zelfs, totdat je het in gebruik neemt. Een ellendig ding, een doorn in mijn oog (bijna letterlijk) en nog gevaarlijk ook.

Je hebt ‘uitvindingen’ waarvan je het bestaan al veel langer had willen weten. Zeker diegene die het leven voor een kind prettiger maakt. Kind blij, mama blij. Zoals bijvoorbeeld het stoeltje voor in bad. Ideaal om een kind, dat nog niet heel stabiel zit, in bad te doen. Maar nee dit is dus niet zo’n uitvinding. Hiermee heeft de bedenker de plank volledig misgeslagen.

Zelf heb ik er wel aan gedacht het te kopen. Misschien toch wel handig voor de meiden en ach als er een vrolijk plaatje op staat, worden ze er ook nog blij van. Maar de twijfel bleef en ik heb het niet gekocht. En dan ineens krijgen we het. Gelijk in viervoud. ‘Dat is mooi’, denk ik nog. Zo heeft mijn vriend er ook wat aan. Eva staat te springen van blijdschap, want waar de meesten blij zijn om de zon weer wat vaker te zien, vindt zij het helemaal niet prettig die zon in haar snufferd.

De eerste keer dat we het in gebruik nemen is zij zo ontzettend blij, dat ik mijn twijfel laat varen en met haar mee geniet. ‘Mooi hè, meid!’, zeg ik nog. ‘En zo heb je ook geen last van de zon.’ Ik start de auto en we gaan. Mijn twijfel is in no time terug, als de toet toet auto's mij bij het achteruit rijden lachend aankijken. ‘Mm, even wennen.’

 

Op de snelweg aangekomen, is mijn twijfel compleet verdwenen. Eva bewondert het zonnescherm en vertelt mij wat ze ziet. Ondertussen bedenk ik hoe ik die auto's zo snel mogelijk van mijn raam krijg. Het is gevaarlijk, want het ontneemt je het zicht. Waar ik wil zien of er een ander voertuig op de andere baan rijdt, zie ik alleen de toet toet auto's die met mij meerijden. Ik moet door dat scherm vol vrolijke kleurtjes kijken en dat kost mij beduidend meer moeite en dus ook tijd. Tijd die je op de snelweg wel beter kan gebruiken.

Zodra het op een stuk wat rustiger is, probeer ik het zonnescherm, diegene die achter mij hangt, met gevaar voor ontwrichting van mijn schouder van het raam af te trekken. Het lukt! Tot groot ongenoegen van Eva. Natuurlijk leg ik uit wat de reden is, maar een “stoute mama” en wat gejammer is onvermijdelijk. Het gejammer duurt echter niet lang en als ik in mijn achteruitkijkspiegel kijk, ben ik ineens toch nog blij met die lachende auto's. Maar vooral met onze vindingrijke kleine meid. 

Ik heb het van jou, MIJ gekregen!

Moederdag 2016. Ik hecht er niet zoveel waarde aan, aan die ene dag in het jaar. Je bent 365 dagen in het jaar moeder en er zijn zat momenten die waardevol en dierbaar zijn. Maar ik weet dat het kinderdagverblijf er wel iets aan doet en dat vind ik erg leuk! Wat zouden de meiden gemaakt hebben? Met (veel) hulp van de lieve leidsters op het kinderdagverblijf.

Waar ik verwachtte dat Eva het ver voor Moederdag zou verklappen, doet ze dat niet en word ik echt, op de zondag dat het Moederdag is, verrast door onze lieve meid(en). Ik heb het cadeau van Eva bijna uitgepakt als ze toch nog ‘verklapt’ wat het is: ‘Mama, ik heb een ketting gemaakt. Voor jou!!’ Ze straalt en ik straal mee. Van Saar krijg ik een prachtig schilderijtje waarin haar handafdruk is verwerkt! Bedankt lieve leidsters!

Het schilderijtje hang ik op en de ketting leg ik zichtbaar op tafel. Die dag draag ik de ketting niet, omdat het erg warm is en wij veel met water in de weer zijn. De volgende dag doe ik hem naar mijn werk om.

‘Hé’, zegt Eva als ik haar uit bed haal, ‘jij hebt mijn ketting om’.

Ik: ‘Ja, mooi hè.’
Eva: ‘Die heb ik gemaakt.'
Ik: ‘Dat weet ik, ik heb hem van jou gekregen.’

Eva kijkt mij niet begrijpend aan en zegt:
‘Nee, niet van jou (wijzend op mij)! Van MIJ (wijzend op zichzelf). Die heb je van MIJ gekregen.’
Ik: ‘Klopt, jij hebt hem gemaakt en ik heb hem van jou gekregen (wijzend op Eva).
Eva: ‘Niet waar!' zegt ze bozig. 'Van mij, je hebt hem van MIJ gekregen, niet van jou!!’ 

Ik ben in haar ogen natuurlijk “van jou”. Ze begrijpt het nog niet en ik kan door blijven gaan, maar dat heeft geen nut, dus voordat ze boos wordt, zeg ik:

‘Lieverd, jij hebt hem voor mij gemaakt en ik heb hem gekregen.’

‘Van MIJ!’, zegt ze met klem. 'Ja, van j....' en ik besluit het laatste woord in te slikken.

foto (en ketting ;-) ) gemaakt door Eva